Chyba nigdy nie miałam problemu z przemijającymi wakacjami, zawsze mi te dwa miesiące wystarczały… do czasu. W tym roku zupełnie nie było mi po drodze do szkoły, nauki i obowiązków. Wolałam hulanki ze znajomymi, wypady gdzieś hen hen i leniwe poranki, po których robiłam naleśniki. Może zbyt dobrze bawiłam się w te wakacje? Możliwe i to bardzo. Tęsknię za beztroską i leniwymi porankami.
Mam nadzieję, że wasze wakacje was zadowoliły i zostawiły uczucie satysfakcji z wypoczynku. Jeśli nie, cóż, przykro mi, łączę się w bólu i nadziei na lepsze dni, które na pewno nadejdą. Nie wiadomo tylko, kiedy…
Nadal chodzę po naszych wspaniałych szkolnych korytarzach, unikam tłumów na schodach i przyłapuję się na narzekanie na niektórych, którym przydałby się osobny przedmiot (a jakże potrzebny!): prawidłowy sposób poruszania, ruch prawostronny w Polsce. Wciąż zaskakują mnie długie kolejki do toalety i spijające sobie z dzióbków pary przy szafkach.
W te wakacje nie zrobiłam nic. To znaczy, niezupełnie, bo jednak te dwa miesiące jakoś przeżyłam. Moi znajomi zdają prawo jazdy jeden po drugim, a ja nie zaczęłam kursu, chociaż mogłabym już to zrobić teoretycznie niecały rok temu. Nie zajęłam się poważnymi egzaminami, które już zacierają swoje ręce na mój widok i tylko czekają aż wpadnę w ich sidła. Spędzałam czas na myśleniu i raczej starałam się być w obszarze przyjemnym dla mnie. Ale karma i tak mnie dopadnie, jak i każdego z was.
Jest wrzesień i nie mam już sił, żeby powiedzieć sobie, że to będzie mój rok i wreszcie zabiorę się za naukę. Nigdy nie wierzyłam w takie bajdurzenia typu „Nowy rok, nowy ja“ - to chyba jedno z najbardziej denerwujących mnie powiedzeń. Tak, jeden dzień zmieni nas. O 360 stopni może, ale o 180? Pozostawia to wiele do życzenia!
Jest wrzesień, zaraz znowu będą święta, potem studniówka, ferie i matura. Czas ten będę umilać sobie pisaniem jako swoje alter ego. No i wspomnieniem ciepłych, letnich poranków i robienia naleśników.