„Kochajmy się, dopóki mamy złudzenia, kiedy je stracimy, lepiej się rozstańmy.” ~ Éric-Emmanuel Schmitt
Patrząc na to jak powszechny jest temat miłości w literaturze większość z nas uznaje go za przekoloryzowany i wymyślony element życia człowieka. Uważam, że, niestety, w większości przypadków pokazujemy tylko dwa skrajne jej obrazy - idealną, słodką, bądź nieodwzajemnioną i nieszczęśliwą
A gdzie ukazana zostanie wreszcie w naturalny sposób ta słodka z mocną nutą goryczy?
Mówi się wszędzie, że wychowanie nastolatka jest jedną z najtrudniejszych rzeczy, którą może osiągnąć rodzic. Po moim zerwaniu zobaczyłam, jak bardzo dorośli ludzie nie są w stanie zrozumieć naszych uczuć. Ciągłe komentarze o tym, że przecież tego chciałam i pytania czemu aż tak rozpaczam kompletnie nie pomagały w procesie leczenia. Nie otrzymując zrozumienia, dlaczego miałam problem z niektórymi rzeczami i miejscami (tłumacząc czemu) - prosiłam ich tylko o trochę czasu. Utrata osoby, z którą miało się tak długoterminowe plany będzie bolała i nie ma tutaj nic do gadania. Jednak najcięższa jest w takich momentach derealizacja. Tracąc koncepcje tego kim, gdzie i jak jesteśmy, zburzona zostaje droga do samodzielności i ponownego poznania siebie. Nawet jeżeli tracimyczyjąś miłość/przyjaźń i mamy wrażenie jakbyśmy zgubili cząstkę siebie, to musimy pamiętać, że przed przyjściem tej osoby też już sobą byliśmy.
Cudna i głęboka myśl <3