?

 Od jakiegoś dłuższego czasu pomiędzy mną a moim warsztatem pisarskim postawiono ścianę. Solidnie wymurowana, dobrze wykończona, ciężka do zburzenia - mur idealny, mogłoby się wydawać. Tak o tym myślę - blokada pisarska w moim życiu pojawiła się teraz, u schyłku mojej przygody w Piątce i nie wiem, kiedy odejdzie i czy w ogóle kiedykolwiek mnie opuści. 

Czuję pustkę, gdy patrzę na swoje teksty. Powtarzalne, nudne, nic nie wnoszące słowa, które już w momencie ich pisania nie przynoszą mi żadnej satysfakcji. Nie pomagają mi opinie bliskich, największą krytykę jaką kiedykolwiek otrzymałam względem swoich tekstów dostałam od siebie. Nie jestem zadowolona jak kiedyś. Szczyt literacki jaki mogłam osiągnąć już dawno jest poza moim horyzontem i z każdym dniem oddala się ode mnie coraz bardziej. Lubiłam pisać, kochałam unosić się w swoich uczuciach i przelewać je na kartki lub poprzez klawiaturę. Tego już dawno nie czuję. 

 Nie, to nie jest pożegnanie z rzemiosłem. Nie mówię „do widzenia” tej garstce osób, które czytały te teksty. Ostatnie artykuły, które sama sobie analizowałam w zaciszu swojej jaskini wprowadziły mnie w dosyć melancholijny stan, źle mi z tym co wychodzi spod moich palców i spod mojego pióra. To co kochałam, dzisiaj nie sprawia mi żadnej przyjemności. 

 Mam wrażenie, że wszystko to jest pomięte, chaotyczne (w złym tego słowa znaczeniu w kontekście literackim) i bezsensu. Wyobraźcie sobie kartkę papieru, którą podpalacie trzymając ją ciągle w dłoni. Zajmuje się cała ogniem i aby się nie poparzyć rzucacie tę kartkę na ziemię i depczecie, żeby ogień przestał się tlić. Tak się czuję - jak wypalona, zdeptana kartka, a to wszystko przez wewnętrznego krytyka, który krzyczy głośniej niż wszyscy dookoła. 

Nie będę drugim Szekspirem, Herbertem, Bułhakowem, Nabokovem, Bukowskim, Baczyńskim, Pawlikowską - Jasnorzewską, Osiecką… nigdy nie chciałam być jak oni, ale gdzieś w głębi siebie szukam czegoś, co pozwoliłoby mi osiągnąć ten szczyt artyzmu. I tego mi właśnie brakuje.